Recencies Adios

26 april 2010 Regionale Dagbladen

Alles valt op zijn plek in poëtisch 'Adios'

Spel, muziek, projecties en maskers, alles valt precies op zijn plek in de voorstelling 'Adios'. Het is een mooi, poëtisch geheel geworden waar zeker niet alleen kinderen met ontroering naar zullen kijken.'Adios' vertelt het verhaal van een oud echtpaar. Hij is ziekelijk, zij nog gezond. Ze hebben het - ondanks alle kwaaltjes - nog goed samen. Zij zorgt goed voor hem, hij probeert zo min mogelijk van zijn ziek zijn aan haar te laten merken en samen hebben ze een hondje waar ze veel plezier aan beleven. Maar dan komt hij toch te overlijden en blijft de vrouw alleen achter. Zij doorloopt alle stadia van verdriet, van diepe wanhoop tot nostalgische herinnering, herbeleeft in gedachten de mooie momenten samen en vindt uit­eindelijk de moed om weer verder te gaan met het leven. Een verhaal dat zo oud is als de wereld en voor je het weet ontaardt in sentimentaliteit. Maar regisseuse Elien van den Hoek, die in dit geval als jonge theatermaker gecoacht werd door de ervaren rot Onny Huisink van Speeltheater Holland, weet het tot een zorgvuldig gecomponeerde ode aan de liefde in beeld en geluid te maken. De grote kracht van deze voorstelling ligt in het volmaakt samengaan van beeld en geluid. Het een ondersteunt het andere.

Instrumenten

Rechts op het podium staat een enorm hoeveelheid instrumenten en andere dingen die geluid kunnen maken. De muzikanten Martin Franke en Raymond Gross verzorgen daarmee alle geluiden in de voorstelling. Geen wijsjes of liedjes, maar een warme deken van geluiden die sfeerondersteunend werken. Gesproken wordt er de hele voorstelling geen woord, alles is in klanken vertaald: het blaffen van het hondje, het verdriet, de vreugde, de herinneringen. Zelfs het geluid van een oude, krakende fiets weten zij feilloos te treffen. Zonder die geluiden zou het beeld sterk aan zeggingskracht inboeten. Het decor vormt een al even integraal onderdeel van het geheel. Een eenvoudige witte wand met daarin een raamopening, de suggestie van een huis, meer is het niet. Maar op die wand komen de dromen van de oude man en de herinneringen van zijn vrouw in warm gekleurde, getekende beelden voorbij en soms verschijnt de overleden man in schaduwbeeld zelf. De maskers die de acteurs op hebben tenslotte, maken de suggestie van een sprookje compleet. Het zijn grote, wat grotesk, maar wel vriendelijk aandoende karikaturen van de ouderdom.

Hoe laat je op het podium op een beeldende manier zien dat iemand overlijdt, moet Van den Hoek zich afgevraagd hebben. Ze vond daarvoor een mooie op­lossing. Terwijl de man in de armen van zijn vrouw ligt, glijdt acteur Michel Visser onder het masker vandaan. Zonder masker komt hij nog meerdere malen terug in de herinnering van zijn vrouw, om haar te troosten. Een beeld dat de kinderen in de zaal feilloos begrepen. Het toch best wel verdrietige verhaal krijgt lucht doordat hier en daar ruimte is gemaakt voor slapstickachtige humor. Als de man ziek is, verschijnen twee geleerde doktoren ten to­nele met een kar vol inventieve instrumenten, slangen, flesjes en wieldoppen waarmee zij de medische wetenschap een volstrekt nieuwe, bijzonder grappige dimensie geven.

Sonja de Jong 
 

Volkskrant 7 mei 2010

Troostrijke voorstelling zonder woorden over ziekte, dood en draaierige dromen.

Wanneer acteur Michel Visser uit het masker stapt - en daarmee uit het ziekbed waarin hij zojuist een stervende man heeft gespeeld ­ gaat een schokje door het publiek. Werd die dode door zo'n jong fris iemand gespeeld? Met rode weelderige krullen? Terwijl we toch echt keken naar de laatste uren van een doodzieke opa in pyjama. Zelf kijkt Visser ook nog even naar het laken met daarop het afgelegde masker. Emotioneel: het lijkt alsof hij echt zijn levenloze lichaam verlaat. En de oude vrouw, zijn geliefde, in rouw achterlaat. In de woordloze muzikale voorstelling Adios, voor publiek vanaf  6 jaar, spreken de grote, grof gerimpelde maskers (gemaakt door Daan Bakker) sterk tot de verbeelding. Actrice Inez de Bruijn draagt er ook een, Met haar bibberige motoriek lijkt zij in wollen rokje een oude knar. Zelfs het hondje, blaffend en kwispelstaartend door de acteurs Van leven voorzien, heeft eenzelfde getekend gezicht.

Man, vrouwen hondje vormen een bejaarde drie-eenheid, waar ziekte en dood doorheen scheuren. Zwaar op de hand wordt Adios echter nergens, dankzij de opgewekte hartenklop die de Duitse muzikanten Martin Franke en Raimund Gross uit een batterij aan instrumenten tevoorschijn toveren.

Het troostrijke, poëtische Adios is een geslaagde samenwerking tussen Speeltheater Holland uit Edam en de jonge theatermaakster Elien van den Hoek. Met klassiek schaduwtheater wekt zij op de muur herinneringen tot leven, melancholieke gedachten en draaierige dromen van de vrouw aan haar overleden man. Alleen het eind van Adios komt te abrupt Daar ontbreekt nog een mooi afgerond slot. Als liefdevol afscheid Voor ons.

Annette Embrechts