Recensies Perô

DINSDAG 24 OKTOBER 2006
Noordhollands Dagblad

Sterren ontstaan door een kus van de Zon en de Maan

'Weet je hoe de sterren ontstaan? Door een kus van de Zon en de Maan'. De Maan, vertolkt door een man met een witgeschilderd gezicht, kijkt er treurig bij. De Zon, die hij in stilte zo aanbidt, moet niet veel van hem hebben. Tot zijn verrassing wil ze echter wel eens zien hoe
dat in zijn werk gaat. Met een luchtkus, dat dan weer wel. Maar ach, het was al meer dan hij ooit had durven hopen.
De voorstelling 'Perô of dc geheimen van de nacht' van Speeltheater Holland ging in 1994 voor het eerst in première. Het kinderboek 'Pierrot 0u les secrets de Ia nuit' van dc Franse Michel Tournier lag er aan ten grondslag. Nu dit jaar het dertigjarig bestaan van het gezelschap wordt gevierd, wordt de voorstelling in wwn nieuwe
vorm nogmaals gebracht. Wat het Speeltheater doet, is geen poppentheater in zijn puurste vorm. Toneel, muziek, dans en dc poppen spelen een even grote rol. Vooral in deze voorstelling, waarin de Italiaanse passie een grote rol speelt, zouden de spelers niet zonder
dc muziek zang kunnen.
In 'Perô of de geheimen van de nacht' is de verlegen bakker Perô heimelijk verliefd op zijn buurvrouw Colombina. Zij beantwoordt die liefde echter niet. Volgens haar passen ze niet bij elkaar, omdat zij overdags werkt en de zon aanbidt, terwijl Perô vooral 's nachts werkt en de maan liefheeft. Als ze er dan ook nog vandoor gaat met de
flamboyante schilder Paletino, is het hart van Perô gebroken. Hij blijft achter met de talloze poppen van koek die hij naar het evenbeeld van Colombina heeft gemaakt en een muisje dat in haar huis was achtergebleven. Zal zijn geliefde buurvrouw ooit nog terugkomen of
is hij haar voor altijd kwijt aan die kwastendraaier?
De rol van de muzikanten, die de Zon en de Maan in het stuk vertolken, is even groot als die van de poppenspelers. Heel even geeft dat het stuk iets verwarrend'. Het publiek weet niet waar het de aandacht op moet richten. omdat het fraaie poppenspel even aantrekkelijk is als
dc zang en dc muziek van de Zon en de Maan. Maar het duurt niet lang voordat spel en muziek perfect in elkaar overvloeien, waarna het complete beeld dc aandacht moeiteloos gevangen houdt. Ofschoon dc poppenspelers Inez de Bruijn en Tim Velraeds en de Maan, vertolkt door muziek- en tekstschrijver Guus Ponsioen, hun spel uitstekend
beheersen, gaat dc meeste aandacht toch uit naar Annemarie Maas. Zij is de Zon in de waarste zin van het woord. Met een charisma dat doet denken aan Adèle Bloemendaal op haar sterkste momenten, zijn de
meeste ogen gericht op haar. Haar enthousiasme, haar prachtig gespeelde hoogmoed, fraaie zang en instrumentbeheersing,
geven deze mooi gespeelde voorstelling extra glans.

Tedere Italiaanse musical liefdevol afgestoft

Ter gelegenheid van haar dertigjarig bestaan heeft Speeltheater HolIand de oude succesvoorstelling Perô of de Geheimen van de Nacht liefdevol afgestoft. Twaalf jaar na dato is het ademloos genieten.
Toch jammer dat de meeste theatervoorstellingen niet op tijd beginnen. Houd maar eens veertig ongeduldige kinderen in bedwang. Maar direct na binnenkomst in de zaal doet het decor die ergernis direct vergeten. Tweemanshoge poppenhuistorens, twee bijpassend gestileerde piano’s, zon, maan en een donkere sterrenhemel. Hier komt het kinderboek van de Franse schrijver Michel Tournier tot leven.

In het kleine Italiaanse dorp Fanghetto is op een morgen geen brood meer te koop. Aan de deur van de bakkerij hangt een bord: “Wegens Liefdesverdriet gesloten”: Wat is er gebeurd? Perô de Bakker is ongelukkig. Want zijn buurvrouw Colombina op wie hij al sinds de schoolbanken verliefd is, ging er vandoor met Paletino de macho schilder. Zal Colombina de schuwe bleke Perô ooit nog liefhebben? Of heeft Paletino haar met zijn bonte kleuren en vrolijke praatjes voor altijd betoverd.

Behalve dit liefdesverhaal spelen er nog twee andere affaires: die van mevrouw Zon en meneer Maan, Annemarie Maas en Guus Ponsioen. Ook de twee poppenspelers Inez de Bruijn en Tim Velraeds cirkelen plagend om elkaar heen.
Behalve voor het poppenspel is er een hoofdrol voor de zwierige Italiaanse muziek, nu eens melancholiek en droevig, dan weer uitbundig en vol Italiaanse passie. In twee- en vierstemmige aria’s zingen de acteurs hun vreugde en verdriet van zich af. Theatraal hoogtepunt is het natuurlandschap met vissen, schapen, vogels, kikkers en bloemen. De kinderen smullen van de rokende schoorsteen, het brandende haardvuur in de bakkerij en de wastobbe met echt schuim. Het volwassen publiek krijgt en passant een ultieme relatievalkuil voorgeschoteld-jezelf wegcijferen ‘(ik mis het wit tussen jouw kleuren) Uiteraard loopt alles goed af, zelfs voor Zon en Maan.

Van een fan:

Tien was ik toen ik voor het eerst naar de voorstelling Perô of de geheimen van de nacht ging in Edam. Mijn vader was dramadocent dus ik had al heel veel jeugdvoorstellingen gezien. Deze voorstelling is zonder twijfel de leukste, mooiste en beste die ik heb gezien. Wat ik toen leuk vond aan de voorstelling was de combinatie van toneel en de muziek. De poppen die er heel simpel uit zien maar echt tot leven komen door de acteurs en de huizen waarin ze wonen. Het zijn de details die ervoor zorgen dat je vergeet dat je naar poppen kijkt. De wasteil van Colombina, de broden en het deeg van Perô (met de geur erbij) en de muizen in beide huizen. Het zo simpele maar prachtige decor. Maar natuurlijk ook de muziek. Die stuurt de hele voorstelling. Het leuke en grappige spel tussen de zon en de maan. Ik vond de voorstelling zo mooi dat ik hem in totaal denk ik 10 keer gezien heb.

Toen ik hoorde dat Speeltheater Holland Perô opnieuw ging spelen was ik blij verrast. Maar tegelijkertijd ook een beetje bezorgd. Zou het nog steeds hetzelfde zijn? Ik heb zulke duidelijke herinneringen eraan dat ik snel zou kunnen denken: Dat deden ze vroeger beter. Maar niks blijkt minder waar te zijn. Ik denk dat het een hele goede keus is geweest om zoveel mogelijk dingen hetzelfde te laten. Cruciaal hierin is dat Annemarie Maas en Guus Ponsioen weer de zon en de maan spelen is. Zij zorgen met hun liedjes er echt voor dat de sfeer precies hetzelfde was als 12 jaar terug. Ook al zijn er twee nieuwe acteurs die Colombina en Perô spelen, het heeft niks veranderd aan de karakters van de poppen. Inez de Bruijn en Tim Velraeds ‘begeleiden’ op een leuke en geloofwaardige manier vol overgave de wasvrouw en de bakker. Het belangrijkste is dat ik het nog steeds dezelfde prachtige voorstelling vind om dezelfde reden als twaalf jaar geleden. De voorstelling is zo tijdloos dat gelukkig ook kinderen in 2006 kunnen genieten van dit ‘sprookje’. Ik zal (nu ik 22 jaar ben) niet weer 10 keer naar de voorstelling gaan maar zeker nog één keer.

Verrassende Perô zit vol Italiaanse sfeer

Volkskrant 30 oktober 1994         

Hun huizen staan als manshoge poppenhuistorens zij aan zij op het toneel. In de ene bakt Perô elke nacht geurig brood, terwijl Colombina in het buurhuis droomt van haar was. Als wasvrouw werkt zij juist overdag en droogt haar lakens met hulp van de zon. Al jaren is Perô in stilte op haar verliefd. Op de hand van hun bespelers zijn de twee popjes onvermoeibaar in de weer. Maar als Colombina op een dag de benen neemt met de vrolijke huisschilder Paletino en een bordje op haar deur hangt: 'Wegens huwelijksreis gesloten', beseft Perô wat hij mist. Hij sluit ook zijn deur: Gesloten wegens liefdesverdriet.

Natuurlijk loopt het goed af. De schilder valt in het gebruik nogal tegen: zijn onstilbare eetlust drijft Colombina onophoudelijk de keu­ken in en al die kleuren wekken bij haar een groot heimwee naar haar kraakheldere lakens en het smettelo­ze casinobrood van Perô

Michel Tournier schreef er een prachtig kinderboek over en het Speeltheater uit Edam brengt het verhaal nu als voorstelling: Perô of de Geheimen van de Nacht. Componist Guus Ponsioen schreef de muziek en bewerkte de tekst die hij een extra dimensie gaf door ook de Zon en de Maan als muzikale personages op te voeren.

Ook Meneer Maan is in stilte verliefd op zijn overbuurvrouw, net als Perô. Maar Mevrouw Zon is de baas en zingt de maan 'met zijn 'gele puistenkop' toe dat hij alleen licht geeft omdat zij op hem schijnt. Vooral door de liedjes en de live muziek groeit het simpele verhaaltje uit tot een soort minimusical, waarbij de muziek wedijvert met het kijkspel. Poppenspelers Onny Huisink en Saskia Janse hebben hun ideeën tot

in de kleinste finesses uitgewerkt. Perô of de geheimen van de nacht is een verrassende productie, vol Italiaanse zwier die doorklinkt in de muziek en de tekst. Regisseur Ad de Bont laat de spelers af en toe aangenaam vals zijn. Daarmee haalt hij de neiging tot al te veel lievigheid brutaal onderuit.  

Dromerige Perô gaat recht naar je hart

Haarlems Dagblad 3 Oktober 1994 

Er leefden eens twee witte huizen. Stop. Huizen leven niet. Prompt schuifelen twee dromerige witte poppenhuizen naar voren. Er leefden eens twee huizen dus. In het ene woont Wasvrouw Colombina. in het andere de bakker Perô. Ze kennen elkaar al vanaf hun jeugd. De een werkt overdag, de, ander 's nachts. Tot een relatie kwam het tot verbazing van de dorpelingen niet.' Daarvoor was de bakker te verlegen en de wasvrouw te onwillig. Maar op een dag verdwijnt Colombina met een uitbundige – una likkie hiero, una likkie daaro- schilder.

Perô is geschokt en sluit de bakkerij wegens liefdesverdriet. Maar ook Colombina vergaat het slecht. Zij ziet haar schilder alras veranderen in een veeleisende veelvraat. Bovendien mist ze bij die schreeuwerige kleurrijke man het, simpele wit van haar wasgoed. En in het verlengde  daarvan het wit van de bleke met meel bestoven bakker. Colombina trouwt alsnog met Perô en samen krijgen ze een hok vol kinderen. Zij veegt de bakkerswinkel, hij helpt haar met de was. En de enige vinger­wijzing naar het verleden is het schommelende zoontje dat als twee druppels water op de schilder lijkt. Maar dat detail ontgaat de kinderen. Zoals wel meer ze ontgaat in deze rijke caleidoscopische voorstelling. Want behalve de poppen spelen ook de poppenspelers met elkaar een spel. En dan zijn er nog de muzikanten Annemarie Maas; en Guus Ponsioen die elkaar, helaas moeilijk verstaanbaar, als zon en maan toezingen en de intrige van sfeermuziek voorzien. Het geheel levert een feest van beelden en muziek op. Het is een dromerige sprookjesachtige voorstelling met effecten waar kinderen van smullen. Een brandend haardvuur, een rokende schoorsteen en een borrelende wastobbe. Perô gaat recht naar je hart. Een blijmoedige dorpse idylle. Italiaanser dan Italië ooit zal zijn.