Recensies Steen Papier Schaar

Schateren om mannetjes

Zelf is regisseur Onny Huisink nog niet helemaal tevreden. Er moet wat meer ritme in, de balans tussen poëzie en slapstick moet beter. Maar voor de argeloze toeschouwer is 'Steen, papier, schaar' nu al heel mooi. Anders dan wat we van het 'Speeltheater uit Edam gewend zijn, maar van dezelfde kwaliteit. En de kinderen in de zaal hebben helemaal geen boodschap aan anders of hetzelfde, aan ritme of poëzie. Die vinden hét gewoon geweldig en schateren voluit.

Schateren, dat is iets wat je bij het Speeltheater niet zo vaak doet. De groep is bekend om zijn melancholieke voorstellingen. Maar in Amerika zag Huisink de woordloze, slapstickachtige voorstelling 'Rock, Paper, Scissors' en hij was verkocht. Hij haalde de twee acteurs, David Dickinson en Jon Gentry naar Nederland. Het werd geen kopie van de Amerikaanse voorstelling, hij bewerkte het stuk ingrijpend.  
Het verhaal is simpel: een grijzige man, Ollie, doet dagelijks hetzelfde geestdodende werk: papier meten, knippen, plakken, in een luik gooien en hup, volgende rol... Dan dendert opeens een kleurrijke, adhd-achtige figuur, Yuki, zijn kamer binnen en wordt alles anders. Eerst heeft Ollie moeite met al die uitbundigheid, maar geleidelijk gaat hij er steeds meer in mee, 
Huisink heeft het verhaal teruggebracht tot de kern. Woorden ontbreken, maar Viola da gambaspeler Ralph Rousseau versterkt alle handelingen met een muzikale achtergrond. Decor kent de voorstelling al evenmin. Papieren wanden, een tafel, een (papieren) televisie, dat is alles. Maar gaandeweg blijkt dat je van al dat gladde witte papier mensen en dieren kunt maken en nog veel meer.

Vooral Gentry (Ollie), met zijn kleine gestalte, zijn kale hoofd en vooral zijn sprekende ogen, weet met minimale gebaren, soms niet meer dan een opgetrokken wenkbrauw, de zaal te veroveren. Onvergetelijk is de scène waarin Yuki een boze Ollie op schoot trekt en de kleine man in twee, drie seconden van totale afwijzing naar gelukzalige overgave switcht. 
Bij een slapstickvoorstelling als deze ligt het evenwicht uiterst precair. Iets té lollig en je houdt slechts flauwe ongein over. Maar met zijn allen zorgen spelers, muzikant en regisseur ervoor dat de balans perfect in evenwicht blijft. 
Telkens als de schaterlach iets te uitbundig dreigt te worden is er opeens een moment van ontroering en andersom. 
Ogenschijnlijk heel simpel, maar razendknap gedaan.